Rozdział trzydziesty

Kiedy stanęłam w miejscu, zaraz przed czarnym samochodem, szyba od strony kierowcy zaczęła opuszczać się na dół, ukazując moim oczom twarz Nialla. W kącikach jego ust jawił się entuzjastyczny uśmieszek, przez co wydawało mi się, że cieszył się z końca mojej znajomości z Harrym. Chociaż nie, nie wydawało mi się - tak po prostu było. W końcu się nie lubili.

- Wsiadaj - rzucił krótko, przeczesując włosy. 

Posłusznie wsiadłam na przednie miejsce pasażera, gdy blondyn odpalił silnik pojazdu. Spojrzał na mnie i zaczął szukać czegoś w schowku. Po chwili wyciągnął mój telefon i wręczył mi go. Byłam zaszokowana tym prezentem, ponieważ nie wiedziałam skąd mój brat mógł go mieć. Przecież zostawiłam go w samochodzie Tomlinsona. 

- Jak go..

- Nie pytaj - zaśmiał się dziewiętnastolatek, kręcąc głową. 

Jedynie kiwnęłam ze zrozumieniem głową i zamknęłam oczy. Czułam, że nareszcie ruszyliśmy. Powoli ogarniał mnie sen, nie spałam w końcu już drugi dzień. Z jednej strony rwała mnie tęsknota do Harry'ego, lecz z drugiej byłam wypełniona przez spokój i pogodę ducha. Nareszcie czułam się wolna i odprężona, nic mi nie groziło. W końcu wracałam do domu. Była już druga połowa sierpnia, a więc już niedługo miałam udać się na upragnione studia. Miałam szansę rozpocząć nowy, lepszy rozdział w swoim życiu.

Ta letnia przygoda dała mi dużo, nauczyła mnie żyć pełnią życia, według własnych przekonań, a nie tak, jak zapragną tego moi rodzice. Czy chciałabym przeżyć ją jeszcze raz? Nie wiedziałam. Istniało sporo argumentów za i przeciw, jednak nie mogłam się zdecydować. Przeżyłam wiele rzeczy wspaniałych, które będę wspominała do końca życia, lecz i takie, które wciąż na każde wspomnienie mrożą mi krew w żyłach - tak wiele razy otarłam się przecież o śmierć. Zastanawiałam się, czy Niall dowiedział się chociaż o połowie tych wydarzeń, bo znając Harry'ego i jego skrytą duszę, bo nie był on chętny do zbytniego rozwijania jakiegokolwiek tematu, musiał zrelacjonować to wszystko mojemu bratu zaledwie w kilku zdaniach. Ciekawiło mnie również to, jak mój brat wytłumaczył rodzicom moją ucieczkę. Musieli się martwić. Za pewne po powrocie do rodzinnego domu będę zasypana setkami pytań, a może i mnóstwem zakazów. Chociaż nie wiem czy to dobre słowo, w końcu miałam już 18 lat, byłam już pełnoletnia i mogłam sama decydować o swoim życiu. 

Przez te wszystkie rozmyślania w końcu zapadłam w naprawdę głęboki sen, ponieważ po kilku godzinach, kiedy dotarliśmy już do Bostonu, Niall miał ogromne trudności z obudzeniem mnie. Jednak nareszcie otworzyłam oczy, a wtedy zobaczyłam moje ulubione miejsce na ziemi, będące moim miejscem zamieszkania. Wtedy moje serce wypełniło całkowite szczęście, które oznaczało koniec nadzwyczajnych problemów i powrót do normalnego życia, którego od tak dawna pragnęłam.

****************************************************

Ostatni rozdział, bardzo krótki, jednak celowo, bowiem to swego rodzaju epilog. Po ostatnim rozdziale spotkałam się z Waszymi narzekaniami na to, jak opowiadanie stało się nudne. Myślę, że to głównie wina tego, że chciałam na siłę dociągnąć do tych 30 rozdziałów i tak rozkładałam akcję. Jednak obiecuję, że już to się nie powtórzy, a już w wakacje ruszy, uwaga, uwaga.. DRUGA CZĘŚĆ OPOWIADANIA! Będzie pisana oczywiście na tym blogu, a już niedługo powstanie krótki opis fabuły, dlatego czekajcie cierpliwie - obiecuję wiele akcji! Chciałabym również prosić zainteresowanych drugą częścią o zostawianie swoich username z twittera, ponieważ będę czyściła listę z informowanymi!